heden.nu

Bezoek aan het Centraal Museum Utrecht

Vandaag brachten wij een bezoek aan het centraal museum Utrecht.
We werden ontvangen door conservator Marja Bosma, die ons een boeiende rondleiding gaf. Allereerst bekeken we de schilderijen van Kiki Lammers, :’Hoofden’
Kiki projecteert eerst spontaan genomen foto’s op een doek, en werkt deze dan verder strak uit.
Wat opvalt is, dat er geen onnodige franjes zijn in Kiki’s schilderijen. De kleuren zijn zwart wit grijs, soms met een beetje bruin. Niets leid af van de structuur en de orde waarmee zij schildert. Allereerst lijken de schilderijen makkelijk te doorgronden, maar als je langer blijft kijken , wordt je er helemaal in getrokken. Sommige meisjes komen zelfs luguber over, als geesten. De handen en armen niet duidelijk gedetailleerd geschilderd. Het lijkt alsof er een waas over de schilderijen hangt.
De kamer die door de conservator als ‘rouwkamer’ bestempeld werd, was dat ook echt. Door het bij elkaar brengen van een aantal schilderijen in een ruimte wordt er een heel bijzonder spanningsveld gecreëerd. Twee stillevens van twee appels lijken ineens een verwijzing naar een grafstuk, twee huilende figuurtjes lijken te treuren om een opgebaard kind…
We realiseren ons hoe de keuze voor de schilderijen die samen in een ruimte hangen de manier beïnvloed waarop je naar de schilderijen kijkt.

Marja wordt gaandeweg de rondleiding steeds enthousiaster. Ze verteld met verve over Pyke Koch. Allereerst kijken wij naar een schilderij van zijn echtgenote. De vrouw als tuin.(1941) De vrouw is heel indrukwekkend afgebeeld. Ze heeft een fantastisch mooie huid, en draagt een rode, lange japon. Haar handen en armen zijn gehuld in glacé handschoenen. Haar ogen kijken door je heen. De achtergrond lijkt het aanbreken van een nieuwe dageraad. Een nieuwe tijd? Pyke was nogal omstreden in de oorlog, hij bewonderde het fascisme, en in zijn schilderijen zie je duidelijk verwijzingen naar het ‘heldendom’ de ‘ideale’ mens en het aanbreken van een nieuwe tijd.
Aan de ander kant schildert hij ‘de receptioniste’ letterlijk een dame die ontvangt. Met een rauw Toulouse Lautrec achtig gezicht, mijlenver verwijdert van zijn afstandelijke koele en beheerste vrouw. Het sexuele aspect speelt duidelijk een rol bij Koch.

Onze ontdekkingstocht van het museum gaat verder naar de ten tijde van Lodewijk en Hortense gebouwde artilleriestallen. Daar is men bezig met de voorbereidingen voor een tentoonstelling van 65 tekeningen, en in de belendende zaal een tentoonstelling van kunstenaars die een stipendium van het museum hebben ontvangen in de afgelopen jaren.
De tekeningen bestrijken een breed veld en hebben niet een gezamenlijk thema. We zien wel dat bijvoorbeeld landschappen bij elkaar een plekje vinden. Het is ongelofelijk om te zien hoe twee enorme ruimtes helemaal verbouwd worden voor twee exposities van 3 maanden! Men is met een groot aantal mensen aan de slag, een architect heeft de plannen voor het inrichten van de zalen gemaakt, er hangen computertekeningen die en idee geven hoe de tekeningen opgehangen moeten worden. De conservator breekt zich het hoofd over de juiste indeling, en dan moeten de teksten nog geschreven worden.

Uiteindelijk gaan we naar het klooster waar ons nog een grote verassing wacht:Frank Halmans.
In de kerk zijn verschillende huisjes gebouwd en in die huisjes heeft Frank de inrichting van een aantal decenia weergegeven. Hoe? Hij heeft bijvoorbeeld ontdekt dat de eettafel steeds min of meer op de zelfde plek gezet werd, en dus heeft hij van drie verschillende eettafels uit drie periodes een tafel gemaakt. Hierboven hangen drie lampen, met drie tapijtjes eronder en drie bijzet tafeltjes…
Ook heeft hij flatgebouwen die fungeren als stofzuiger in elkaar gezet. Prachtige maquettes waaruit dus niets verdwijnt, zelfs de stof komt terecht daar waar hij thuishoort, in de appartementen van de flat. Fascinerend.
In een ander ruimte heeft hij tekeningen opgehangen van beestjes. Deze diertjes vindt hij als hij vrienden bezoekt, bijvoorbeeld een vlieg in de vensterbank. Als zo’n diertje dood is, neemt hij het mee, conserveert het, tekent het en schrijft er het verhaal bij… niets gaat verloren. Zelf maakt hij de diertjes nooit dood…

Na al deze indrukken pauzeren wij even in de heerlijke tuin van het museum en eten een heerlijk broodje dat de aardige jongen van de Brr speciaal naar ons toebrengt…
Het centraal museum is zeker een bezoek waard!

gepost door Heden @ 9.6.10